Korte beschrijving/Annotatie

Is plaatsing voor het WK voetbal voor Suriname dichtbij nu het land diaspora-spelers uit Europa mag opstellen in het nationale elftal?

Tekst achterflap

Waarom speelde het Surinaams voetbalelftal nog nooit op een WK? Terwijl er al decennialang ijzersterke generaties Surinaamse voetballers zijn. Eerst waren het Humphrey Mijnals, Ruud Gullit en Frank Rijkaard, later volgden Clarence Seedorf, Edgar Davids en Aron Winter en tegenwoordig zijn het Georginio Wijnaldum, Virgil van Dijk en Steven Bergwijn. Ze bereikten allemaal de wereldtop. Het Surinaams elftal is er echter nooit iets mee opgeschoten. De talenten hadden stuk voor stuk een Nederlands paspoort en konden daarom alleen voor Oranje uitkomen.

Er is hoop. Vanaf eind 2019 mogen Surinaamse profs met de Nederlandse nationaliteit wél interlands spelen voor hun geboorteland of dat van hun (groot)ouders. Plaatsing voor het WK-eindtoernooi lijkt daarmee een kwestie van tijd. Tenminste, als de organisatie op orde is, de voetbalbond écht meewerkt en er niet te veel belangen door elkaar lopen.

In Suriname op weg naar het WK geeft Diederik Samwel van binnenuit een beeld van het moeizame maar perspectiefrijke traject dat ‘natio’ nog heeft af te leggen. Hij reist met spelers en staf mee door het Caribisch gebied, spreekt president Santokhi over het diasporabeleid en probeert te ontdekken waar het (nog) aan schort in de lokale voetbalwereld. Ook geeft hij antwoord op de vraag waarom het sportpaspoort zo lang op zich heeft laten wachten.

Samwel woonde en werkte vanaf 1998 in totaal ruim zes jaar in Paramaribo. Van begin af aan raakte hij gefascineerd door de potentie van het Surinaamse voetbal. Naast andere non-fictie boeken en twee romans publiceerde hij eerder Blootvoeters en beschuitgras (2002) en Suriname en de lange weg naar het WK (2010).

Beschrijving

Waarom speelde het Surinaams voetbalelftal nog nooit op een WK? Terwijl er al decennialang ijzersterke generaties Surinaamse voetballers zijn. Eerst waren het Humphrey Mijnals, Ruud Gullit en Frank Rijkaard, later volgden Clarence Seedorf, Edgar Davids en Aron Winter en tegenwoordig zijn het Georginio Wijnaldum, Virgil van Dijk en Steven Bergwijn. Ze bereikten allemaal de wereldtop. Het Surinaams elftal is er echter nooit iets mee opgeschoten. De talenten hadden stuk voor stuk een Nederlands paspoort en konden daarom alleen voor Oranje uitkomen.

Er is hoop. Vanaf eind 2019 mogen Surinaamse profs met de Nederlandse nationaliteit wél interlands spelen voor hun geboorteland of dat van hun (groot)ouders. Plaatsing voor het WK-eindtoernooi lijkt daarmee een kwestie van tijd. Tenminste, als de organisatie op orde is, de voetbalbond écht meewerkt en er niet te veel belangen door elkaar lopen.

In Suriname op weg naar het WK geeft Diederik Samwel van binnenuit een beeld van het moeizame maar perspectiefrijke traject dat ‘natio’ nog heeft af te leggen. Hij reist met spelers en staf mee door het Caribisch gebied, spreekt president Santokhi over het diasporabeleid en probeert te ontdekken waar het (nog) aan schort in de lokale voetbalwereld. Ook geeft hij antwoord op de vraag waarom het sportpaspoort zo lang op zich heeft laten wachten.

Samwel woonde en werkte vanaf 1998 in totaal ruim zes jaar in Paramaribo. Van begin af aan raakte hij gefascineerd door de potentie van het Surinaamse voetbal. Naast andere non-fictie boeken en twee romans publiceerde hij eerder Blootvoeters en beschuitgras (2002) en Suriname en de lange weg naar het WK (2010).

Slogan/Promotie

Surinaamse profs met de Nederlandse nationaliteit mogen sinds 2019 interlands spelen voor hun geboorteland of dat van hun (groot)ouders. Plaatsing voor het WK-eindtoernooi lijkt daarmee voor Suriname een kwestie van tijd. Maar waarom liet het sportpaspoort zo lang op zich wachten? En, hoe groot is de kans op succes als de organisatie nog niet op orde is, de voetbalbond nog niet écht meewerkt en er te veel belangen door elkaar lopen.

Details