Tekst achterflap

Seksualiteit is een mensenrecht. In LIJF-elijk ANDERS doorbreekt fotografe en cultuurwetenschapper Hilde Braet het taboe over seksualiteit bij vrouwen met een beperking. Veertien krachtige portretten en getuigenissen breken het begrip ‘beperking’ open. De mythes van het orgasme en de monogamie worden ontrafeld. Ook de kwetsbaarheid van vrouwen met een verstandelijke beperking wordt niet uit de weg gegaan.

LIJF-elijk ANDERS toont wat niet altijd in woorden te beschrijven valt. “Mijn beperking is geen beperking voor de beleving van intimiteit en seksualiteit,” betoogt Christine, een van de geportretteerde vrouwen. Bene, een van de andere vrouwen, voegt toe: “Het onderwijs ondersteunt seksuele voorlichting maar het domein dat niet aangeraakt wordt, is de beleving ervan: het emotionele leuk.” Josefien en Lies klagen dan weer de toxische schoonheidsnormen aan die hen beletten te zijn wie ze willen zijn. Bij de eerste reeks portretten van deze veertien zelfbewuste vrouwen dirigeerde de fotograaf de modellen, bij de tweede reeks beslisten ze zelf wanneer en hoe vaak ze de knop indrukten.

In het essay Seksualiteit bij vrouwen met een beperking: een ‘vergeten’ groep? kaart Hilde Braet vanuit een vrijzinnig-humanistisch gedachtegoed de dubbele seksuele standaard aan en pleit ze voor openheid over sekswerk en seksuele dienstverlening. Haar werk is een pleidooi om als ‘intieme burger’ vrijheid in verbondenheid te beleven.

Beschrijving

Seksualiteit is een mensenrecht. In LIJF-elijk ANDERS doorbreekt fotografe en cultuurwetenschapper Hilde Braet het taboe over seksualiteit bij vrouwen met een beperking. Veertien krachtige portretten en getuigenissen breken het begrip ‘beperking’ open. De mythes van het orgasme en de monogamie worden ontrafeld. Ook de kwetsbaarheid van vrouwen met een verstandelijke beperking wordt niet uit de weg gegaan.

LIJF-elijk ANDERS toont wat niet altijd in woorden te beschrijven valt. “Mijn beperking is geen beperking voor de beleving van intimiteit en seksualiteit,” betoogt Christine, een van de geportretteerde vrouwen. Bene, een van de andere vrouwen, voegt toe: “Het onderwijs ondersteunt seksuele voorlichting maar het domein dat niet aangeraakt wordt, is de beleving ervan: het emotionele leuk.” Josefien en Lies klagen dan weer de toxische schoonheidsnormen aan die hen beletten te zijn wie ze willen zijn. Bij de eerste reeks portretten van deze veertien zelfbewuste vrouwen dirigeerde de fotograaf de modellen, bij de tweede reeks beslisten ze zelf wanneer en hoe vaak ze de knop indrukten.

In het essay Seksualiteit bij vrouwen met een beperking: een ‘vergeten’ groep? kaart Hilde Braet vanuit een vrijzinnig-humanistisch gedachtegoed de dubbele seksuele standaard aan en pleit ze voor openheid over sekswerk en seksuele dienstverlening. Haar werk is een pleidooi om als ‘intieme burger’ vrijheid in verbondenheid te beleven.

Details