Henri Cartier-Bresson zei ooit in een interview dat er in fotografie geen ‘misschien’ bestaat. Voor hem was het nemen van foto’s zoals de drie ja’s aan het einde van James Joyces roman ‘Ulysses’. Het ging Cartier-Bresson om de loutere bevestiging van het moment, zonder enige twijfel of aarzeling.

Het is een pretentieloze benadering van fotografie. Niemand zal ook Herman Selleslags kunnen betrappen op iets anders dan bescheidenheid. Nochtans portretteerde hij met zijn lens wereldsterren. Maar zoals zijn fototoestel een klein apparaatje is, zo vindt hij de fotograaf niet erg groot. In gesprekken laat hij dan ook vaak “ach ja...” vallen, met korte klemtonen, zodat men toch maar niet te lang stilstaat of idolaat begint te doen bij het verhaal dat hij The Beatles fotografeerde.

Toen het idee ontstond om een boek te maken met de foto’s van Herman Selleslags die een link met Italië hebben, wisten we niet dat het een verzameling van tegengestelden zou worden. De eerste helft bestaat uit foto’s van Italiaanse mijnarbeiders in België, en bevat ook beelden die zijn vader Rik Selleslags schoot. Het tweede deel toont vooral zangers, actrices en showbizz.

Het herinnert ons aan het dubbele verleden van Italië in de twintigste eeuw. Enerzijds is er het migratieverhaal van Italianen die elders in de wereld hun geluk gingen zoeken. Anderzijds was Italië een centrum van film, muziek en glamour.

Toch hebben de Italiaanse fratelli e sorelle één ding met elkaar gemeen: een zelfzekere blik, zonder enige twijfel of aarzeling. Ideaal voor de foto.