Tekst achterflap

Als het over jeugd gaat, dan is iedereen ervaringsdeskundige. De eerste decennia van ons leven (ver)dragen we het predicaat “jong”; als kind, tiener en jongere. We groeien meestal lustig, soms onrustig. Dat een gelukkige jeugd
stevige fundamenten legt voor een dito toekomst lijkt algemeen aanvaard… ook al kan het leven desondanks keihard toeslaan. De vaststelling dat steeds meer jonge mensen opgroeien op in precaire omstandigheden legt een zware
claim op een voorspoedige samenleving.

De kracht… niet de klacht: zaniken over jonge mensen en de manier waarop overheden en media ermee omgaan, sluipt te gemakkelijk binnen. De werkelijkheid blijkt veel positiever. Generaties jonge mensen lukken er steeds opnieuw in om de boel draaiend te houden – ook al reproduceren ze veel euvels van hun opvoeders. Een argwanende grondhouding is per definitie contraproductief; ze pleegt roofbouw op de goede naam van jonge mensen, fnuikt hun enthousiasme en herleidt hen tot oneigenlijke kneusjes.

Niets beter dan het Vlaamse jeugdwerk om dit optimisme grondig te illustreren. Als een van de meest hoopvolle fenomenen in onze vaak hinkende Vlaamse samenleving, speelt het een hoofdrol in deze publicatie. Het jeugdwerk overleeft voorlopig con brio vele (acute) bedreigingen en tart met nutteloze speelsheid en speelse nuttigheid (cf. D. Wildemeersch) de soms beknepen ernst van grote mensen.

De lezer mag zich verwachten aan een breed perspectief, een ruim referentiekader met aandacht voor tal van dimensies en kenmerken van jonge mensen en hun omgevingen. Daarbij krijgen de verhouding tussen overheden en jeugd en vooral het jeugdwerk prioritaire aandacht.

Guy Redig studeerde orthopedagogiek en agogiek (VUB), promoveerde tot doctor in de sociale wetenschappen (KU Nijmegen). Hij werkt als docent en zelfstandig consulent, onderzoekt, begeleidt en publiceert over sociale, culturele & jeugd(werk)thema’s en overheidsbeleid.

Details